noite pasada por auga

agora escoito unha e outra vez as mesmas cancións

descubro outras

e comprendo que por veces o mundo é demasiado complicado, polo que decido desaparecer

fum!

onte comprendín verdades

(algunhas de volta a casa co filósofo das cinco da mañá)

un abrazo, crema de orujo, caramelos, el sol no regresa, motxo, brugal, chuvia, camareros majos, Shakira, Coti

copazas, unha chica que me pisou a falda, un cantante co que comparto portal, unha sombra, recordos e risas

si, pode que teñamos un cacho de ceo, ou pode que non nos estropeara tanto a noite como cremos, ao final, estivemos xuntos (aínda que a escuras e vixiando :D)

ai!
xa o entendedes...

hai unha semana as cousas eran diferentes
antes de sacarme esta foto con esta personajilla saía da estación de tren chorando de felicidade
estaba en Santiago!
e podía pisar a pedra!
ir a bibliotecas (e facultades extrañas), pararse no medio da rúa e vixiar, cear por aí e surrealismos coma falar as oito da mañá de se a Catedral ten unha parte oculta debaixo da terra e demais
en fin, toca calar, libros e demais
soñarei coa pedra, cando me acostume a estar aquí, voltarei

CON ELAS NA PRAIA

sempre, sempre os mesmos :D

a compañía non podía ser mellor, dende aquí

obrigada, xa que cambiaron a unha resacosa malhumorada por alguén que sacaba a man pola ventanilla do coche mentres cantaban ao seu arredor, intentando acordarse da letra e murmurala un pouco, cun sorriso grande na súa cara

:D

Igual a voz non era a radio, nin a muller do tempo, nin a tele, nin a veciña berrando, nin miles de cousas máis

igual era só un biodesnatado

o que mais sentim de tudo
ainda com tudo
foi e é e será que
p o u c o a p o u c o
deixe deixo estou deixando deixei de sentir.

gustoume moito, topeino en horas de buscar e non facer nada, nos máis lidos, aínda que tamén descubrín un que me deixou sen palabras...

(A) Ría

Escoitei que van "estreitar", así, con esas palabras, a ría, a nosa ría, chamémoslle de Vigo, do Morrazo, dá igual,a a de sempre
¿como se pode parar esto?
posiblemente os cartos manden demasiado pero ten que haber una maneira, unha forma de paralo, miles de vivendas, portos deportivos, ao lado de onde pasamos tanto tempo xogando, na praia, paseando...
non temos o que fai falta para pagalo pero ese sitio xa é noso, polo menos, de corazón
cando foi o da marea, corriamos ata alí para ver se viamos "algo", que non chegou grazas ao esforzo desa xente que agora está tendo problemas por ir collelo chapapote sen mascarilla nin nada que se lle parecera
tantos anos por eses sitios, a quen non os coñeza decirlle que antes o frente marítimo era tan bonito, como o están estropeando, aterrados, casas...
e agora urbanizacións, non hai dereito, temos que facer algo!podemos facer algo!
e que si, é que hai que EVITALOS...(a toda costa)

Cabezas cuadriculadas, inxusticias

tan malo vén sendo crer que a propia idea é a mellor coma non ter ideas
tan malo veñen sendo as cabezas cuadriculadas, proveñan de onde proveñan as súas ideas
o malo das cabezas cuadriculadas é que sempre acaban cometendo inxustizas
o malo das cabezas vacías (teño unha ao meu lado) é que non se dan conta cando firen á xente
no fondo as cabezas cuadriculadas e as cabezas vacías pode que sexan igual de malas
ai pequenas, non sabedes que ben me vai vir que me veñades buscar para ir a Compostela
desculpas polo post críptico
e apertiñas (e bicos grandes, bótovos de menos a todos)

acabo de falar con Marina Mayoral por teléfono sobre Emilia Pardo Bazán, deume a súa dirección para que lle mandara o artigo e díxome "unha aperta"
xa se foi a nube negra, mentiría se dixese que prefiro facer outra cousa
con todo o malo
hai momentos nos que esta profesión é a mellor do mundo

síntome pequena, pequeniña, a veces tonta e a veces quérome ir para a miña casa
aprender e darse ostias, cada vez máis e non sei ata que punto podo
por outro lado, boto moito de menos o de sempre e a incapacidade para contarlle as persoas que máis quero no mundo o que me pasa relacionado con segundo que temas tampouco me gusta e síntoo pero non podo, quédanme as palabras atascadas e non queren saír
e paseino moi ben, onte as cancións no coche....sorrisos, ...
estou escribindo con determinado lápiz.....

xa non é un libro
agora son tres
xa non estou contenta aínda que debería
que pouco cambian as cousas nunha semana
definitivamente non son capaz de pasar sen eso
e que o vento, onte, tróuxome as Algalias e non souben que facer

Traballar é levantarse cando quererías estar durmindo
é aguantar broncas e notar que non vales nada e aínda por riba logo quedar mal con xente que che importa
e os ollos coma se che entrara neles salitre
é iso

Escribir

Hoxe saíron os artigos, pequeniños pero emocionantes. Aquí cheira igual que cando era pequena e recordo a redacción case igual tamén. É moi raro realmente. De camiño ó barco está o curruncho máis precioso do mundo e a veces paro alí. Só por ver se cambiou algo. Vigo é demasiado vertical. Hai demasiadas cousas que non entendo desta cidade cando vou camiñando por ela. E quédanos escribir, para nós, para os demais, para quen sexa. Non o esquezades, porque iso vai ser algo que non nos vai arrebatart ningún redactor tolo que nos obrigue a cambiar o que pensamos, a nosa lingua ou o que sexa. Podemos camsarnos, desesperarnos, ver que fan falta 100 anos para que nos valoren un pouquiño. Pero non importa. Quédanos escribir. Sempre.

Cangas Non Se Vende

Simplemente...
ENORME!

aínda que a veces nos coste endendernos...

Pensei que marchaba pero polo visto esta cidade (ou as circunstancias) non quere deixarme, despedirme o domingo loitando contra bágoas que intentaron asomar demasiadas veces para verte de novo hoxe, entre néboa e choiva, parece que non nos podemos separar...
en Vigo hai moitas papeleras pola rúa, pero cando teño un papel que tirar non sei onde estará a próxima. En Compostela case podería tiralo cos ollos pechados. E é estúpido pero foi a única diferencia que se me ocurriu camiñando o primeiro día de prácticas por Vigo, cun calor abafante e buscando un sitio onde tomar un café solo