síntome pequena, pequeniña, a veces tonta e a veces quérome ir para a miña casa
aprender e darse ostias, cada vez máis e non sei ata que punto podo
por outro lado, boto moito de menos o de sempre e a incapacidade para contarlle as persoas que máis quero no mundo o que me pasa relacionado con segundo que temas tampouco me gusta e síntoo pero non podo, quédanme as palabras atascadas e non queren saír
e paseino moi ben, onte as cancións no coche....sorrisos, ...
estou escribindo con determinado lápiz.....
3 Comments:
ás veces penso na sorte que temos...
Nada de sentirse pequena. Iso é o que eles queren, pero non lle permitas nin un ápice do seu desexooo muchachaaaaaa.
Os días fanse duros principalmente pola rutina, e a mellor forma de evitala e cun sorriso pintado na cara. Difícil, si; imposible, non.
Disfruta con eses anacos de paz que nos brinda sempre o benquerido barquiño, observa á xente con caras adurmiñadas, pensa nas súas vidas, busca nas súas enrrugas os motivos polos cales loitar, e entón nin o máis fillo de puta superior na escala traballadora poderá contigo.
obrigada
:;
Enviar um comentário
<< Home