Abril e Revoluçao

"Pero yo no quiero la comodidad. Yo quiero a Dios, quiero la poesía, quiero el verdadero riesgo, quiero la libertad, quiero la bondad. Quiero el pecado."

30.11.05

29.11.05

DONDE MANDA MARINERO

Con el crudo en las bodegas volveré a buscar
todo el tiempo vivido
que hemos perdido sin protestar
voy a probar primero al olvido, a lo ajeno
voy a pasar a retiro de un tiro al culpable de mi soledad!
No sé qué quiero pero sé lo que no quiero
sé lo que no quiero
y no lo puedo evitar
puedo seguir escapando y aún lo estoy pensando
lo estoy pensando pero estoy cansado de pensar.
El marinero de río
no tiene calor ni frío
la ciudad no tiene puerto
y se siente muy vacío (hay qué pena!)
últimamente ha perdido su capacidad de sorpresa
en un vaso de cerveza caliente fue que se la olvidó.
Quiero elegir del mapa un lugar sin nombre a donde ir
será el lugar donde viva lo que quede por vivir (y eso es mucho tiempo!)
por eso de cada viaje me traigo el equipaje perdido
por eso es que he decidido nunca olvidar
nunca olvidar.
No sé qué quiero pero sé lo que no quiero
sé lo que no quiero
y no lo puedo evitar
puedo seguir escapando y aún lo estoy pensando
lo estoy pensando pero estoy cansado de pensar.
No sé lo que tengo
pero sé lo que no tengo
sé lo que no tengo
porque no lo puedo comprar
puedo seguir cantando
pero sigo esperando
sigo esperando pero estoy cansado de esperar...

¿En serio vostedes en que pasan o tempo libre?
Eu contando telarañas. Que xa o dixo o gran poeta, se non tes nada, non tes nada que perder. Certo.
Pasearei por aí o meu diploma.
Subirei en carrozas douradas que andan por Central Park
e navegarei en canoa polo Hudson
mentres Bob toca a armónica e sorrí
que bonito se ve París dende o alto da Torre

¿Por que rematar, por que empezar?

Ismael Serrano
Duermes
Patti Smith
Gloria
Porque xa nada é coma antes. Porque mentres loitaba contra a chuvia camiño dunhas clases horribles pensaba no teu "a chuvia non mata". E polo meu lado pasaba xente con paraugas de tódolos tipos. Porque hai quen aínda que non chova, leva sempre aberto o paraugas. E hai quen, aínda qu caia a mares, leváo só se lle apetece. Mentres unha parella cruza abrazada en San Francisco, tres nenos pasan desapercibidos e unha rapaza desayuna enriba dun mantel amarelo. Amarelo coma o Sol deses días. Amarelo coma os soles que pintamos na escola. E pensaba que seguro que andas lonxe, posiblemente con paraugas.
:(
Que as cousas cambiaron tanto. Que a xente a veces parece....¿que parece?
é mellor que te convenzas (dunha vez!!!!) de que es ti a rara, ti a que non encaixas e xa.
Os arcos da vella andan xa escasos



Aguantei pouco sen blog :D
E sigo sorprendida.............

?¿?