11 rematadas
4 que lle faltan detalles
son as cinco, aínda queda moito por diante
cae a primeira!!!e a segunda!!!!
pásoche a chamada a túa?
vouno extrañar todo
pero o máis curioso é a forma en que cheira aquí, nin ben nin mal, supoño que atopei o meu Tiffany's o sitio onde fuxir nos días nos que, de repente, e sen saber por que, tes medo
as ganas de acabar unidas ao sentimento de que vas extrañar algo son raras
pero pasan a veces máis do que deberían

Os homes son en realidade deuses que inventaron o mundo como un xogo. Entón, descenderon a el, rematando por se converter en vítimas da súa propia amnesia, até o punto de ficar atrapados no xogo para sempre.
(L. Ron Hubbard)

Yoda

e xa remata o momento peliculero!

Clerks fragment

Clerks - Tabaco

memorable, un anaquiño máis desa obra mestra que é Clerks

Moon River

as películas son demasiado fermosas, nas películas Audrey garda a colonia no buzón e bótaa antes de saír a rúa

na realidade cando saes de casa pola mañá moitas veces nin sequera levas os ollos abertos de todo

e o amor, as historias non son coma as películas, onte buscaban príncipes azuis, eu disimulaba e seguía a corrente, entendo o que lles pasa, só quero que a min non me pase

e acabeil saltando nun charco como perfecto remedio para todo o que non entendo, e para o que entendo e me molesta

intenteino

non escoitei cancións ñoñas

esquiveino

ignoreino

e volve e non desaparece

e enfádame e moléstame

e sigue aí

Ao final o azul alcánzanos outra vez...


as cousas non hai que decilas seguido, o mellor nin sequera fai falta dicir nada a veces
só sentilo
o que facemos di máis do que sentimos do que falamos
sempre, enténdese andando pola autopista e cantando Siniestro

Tiemblo con la idea de enfrentarme a un dia claro ya no es tan sencillo como lo era en aquel año cuando tu me habias dejado como un bote no amarrado como el dia en que supiste... que puedo estar dentro de ti que puedo estar cansado y comprarme un traje roto como el sueño de un tarado que bastante maltratado ya no sabe si vestirse o si rendirse... estamos muertos otra vez siempre que acuerdo de aquel año que pasamos ya no es importante qute hubieras suicidado apartandome a mi a un lado sin haber sido invitado sin dejarme ni una nota no estamos muertos esta vez estamos muertos otra vez y, ahora que? ¿que puedo hacer? si ya estoy muerto y sobra el tiempo.... tiemblo con la idea de enfrentarme a un dia claro ya no es tan sencillo como lo era en aquel año cuando tu me habias dejado como un bote no amarrado como el dia en que te fuiste.....

porque me viu a cabeza

e sei ben por que

porque acertaches que ían comezar con esta canción no Nova Olimpia hai xa tanto tempo

e estás lonxe e non me despedín como debería, porque te conozco dende sempre, porque agora ¿quen vai romper as rifas?

y yo no quiero volverno me repitas jamásque no sabes qué hora eslas 7 y 27 o no?ya terminé....

20 anos son moitos anos como para que un signifique algo

aiai

somos números
díxitos nun ordenador
e apariencia arredor
só eso
ou como "as medias da túa talla, esa TAN GRANDE, só as hai desta marca austríaca"
retintín
"e claro, son máis caras!!!"
perdón, non sabía que aparte de que me estés marginando teño que pagar máis porque, claro, non hai medias TAAAN GRANDEEES baratas
na vida, oigan, me pasara algo así
e despois o problema é Cibeles
números e apariencia
apariencia e números
o núcleo da cuestión é: ¿só as austríacas usan a miña talla? ¿e logo toman moita cerveza ou?¿e a xente que vexo coma min pola rúa onde merca as medias?¿e as que teño eu na casaaa????
frase cruzando a rúa
"teste que acostumar a que no mundo hai máis xente así que da outra"
resposta
"non me dá a gana acostumbrarme"

É incrible o pouco que pintamos no orden de todo e como creemos que somos importantes
é incrible como se pode pasar o tempo preocupados por cousas que dentro de cinco anos nin nos han importar o máis mínimo, ímolas esquecer e o que hoxe nos parecía moi grave non vai ocupar ningún lugar na nosa memoria
é curioso como si que nos acordamos das cousas de verdade, das graves, das boas ou das que non son nada en apariencia
iso é o que lembramos anos despois, as paridas, as cousas que de verdade nos fixeron tristes ou felices, como cheira un sitio determinado ou unha despedida e unha bágoa que teimaba por saír, algodón de azucre nas festas ou un día que comezaches a rir e case estiveches a punto de afogar
os rollos que hai que aguantar e as rutinas as que moitas veces nos levamos (nos levan)pasan
e así e coma, no día a día, perdemos o realmente importante. Por preocuparnos de paridas
hai que buscar o auténtico, sempre, en todo o que fagamos
as cousas non van ser mellores despois de aprobar esa, de rematar as prácticas, de ir aquí ou alá
o importante está aquí, neste momento, neste café, neste paseo, nestas cañas, nesa conversa con alguén co que había tempo co que non falabas, neste intre, todo o importante pode estar pasando
e eu sigo coas paridas

Odio

Odio

Odio

as despedidas

porque ao final sempre conseguen case/ou facerme chorar

porque só reacciono facendo bromas estúpidas para disimular

esto non vai ser o mesmo

se puidera....gardaba unha copia vosa nalgún archivo para abrir cando vos bote de menos

que vai ser moito

seguro

porque sempre sabiades iluminar calquer momento no que fixera falta a risa