Incomunicada, pero ben

Ando en mil cabinas, a maioría rebentadas polos kinkis desta cidade que ao parecer son máis dos que parecen. Polo visto os tontos da tenda onde levei a arranxar o móbil olvidáronse de dalo de baixa en reparación e a tipiña que me atendeu hoxe dime "no te lo puedo mandar a arreglar que está en reparación" co meu móbil na man. Si, tía, agora dedícome a arranxar móbiles na miña casa. Acojonante o sistema ao que nos levaron tantas tecnoloxías e tanto suposto "avance". Polo demais ben, menos pola falta de respeto do corpo docente, ¿fixemos nos esperar a algún profesor coma fan eles con nós? ¿pasásenos pola cabeza? ¿a nós págannos? Terrible
paso por etapas de actividade frenética (máis ben poucas) e logo por outras nas que me apetece tan só tirar os apuntes pola ventana e durmir longas horas mentres non fago nada máis que escribir algunha liña mala de vez en cando e pasar tardes alí, nun dos poucos sitios nos que sempre me sentín ben. Non me apetece estudiar, pero sempre pasou. tamén sempre conseguín sacar forzas e "ilo sacando, sempre" coma di o que anda por Burdeos. Pero xa non. Agora dáme e non me dá igual. Supoño que os coñecementos envasados acabaron por cansarme, gústame aprender, ao meu ritmo, a veces rápido, as máis das veces lento, gústame pasear pero non andar rápido porque chegas tarde a clase, gústame madrugar pero non para encher a cabeza de cousas que dentro dunha semana se me van olvidar, e é curioso pero non son capaz de explicalo mellor. Supoño que sigo alí e que estou tardando en baixar.