Unha vez, nunha excursión, hai xa moito tempo, nun momento había que cruzar unha especie de regato pequeno. Na miña cabeza o regato fíxose un tremendo río, cheo de perigos e imposible de cruzar. Había algo que me bloqueaba o intentar pasar por alí. A ninguén máis lle pasaba. Así que non fun capaz de cruzalo e quedeime nun lado da orilla, con todos berrando no outro. Anos despois, topamos cun regatiño similar, cruzeino. Sen problemas. Pero sen esquecer o medo de antes. Agora, topei con outro, cousa imposible tamén, e esta vez tamén abandono, quedome sen cruzar, ao outro lado, mentres me berran que teño que intentalo, pero, farta e cansada e decidida a utilizar o transporte público para sempre, reafirmo o que xa proclamei o outro día: ABANDONO. Eso sí, graciñas, que sen vós tería sido peor.

E mentres, Simon & Garfunkel cantan "I´m a roooock...."