Vinte no medio de Lisboa e pensei que poucas veces me topara con algo tan bonito. Nunca. Estabas aí, quieta, sen decir nada e non fun capaz nin de quitarche unha foto, porque salías movida. Quitárona por min. Menos mal. Que non podería recordar que pasei ao teu lado e que despois me quedaba sen recordos, preguntándome quen viviría na torre máis alta, na de película de medo das que só ves a veces.