E dóeme a cabeza. E farteime xa. Supoño que todo ten un límite. Xa. Sorrís e comprendes aínda que falas dos setos. Coñécesme dende hai xa demasiado. Polo demais moi ben. Moi mal. Non me extraña, que ultimamente todos marchan, así que quedarei aquí. Coma sempre, mentres todos se van e volven contando historias de países nos que a cervexa vale (demasiado) barata. Ou pode que me canse do 5, de non desayunar, do 15, das mesmas caras, do mesmo de sempre pero un pouco cambiado, dos sorrisos gastados...do nonasumido...pode. E pode que un día, cando todos estén distraídos marche tamén. Pode. Xa é máis que unha idea vaga, xa é real coma o sabor a viño barato e as rifas que rompiches sen darte conta. Real coma os cans abandonados que corren pola Praza Roxa sen saber a onde. Coma o baño encharcado (outraaaaaaaaa vez). Eu, que non entendía por que marchaban e elas que loitan por entenderme. Eu tamén, porque non son capaz de durmir, porque o meu cuarto parece...xanonsesabe, e porque sen o flexo encendido o sono non aparece. Demasiadas preguntas, poucas respostas e dous días que voltaron estropealo todo, deixalo coma antes.

Que ahi que ir, que xa, que a tal hora, sisi, en fin, "claro tedes que acostumbrarvos", e ris. Moi ben.

"É impresionante o poder desta cidade para volver tola á xente."

"Xa"