Contenta, gran viaxe e inmellorable Lisboa. Agobiada. Enfadada e triste por non saber, por non querer saber e, total, aínda que quixera, non ía servir de nada. Que nada é coma nos contan. Nada. Farta das mesmas cancións deprimentes oídas ata que cansan e das que deberían animar e entristecen todavía máis.

Mentira. Todo é mentira. Vacío e poemas de Pessoa, historias sobre a revolución e demais, mentres durmes.

Inxusto. Mentres haxa neniños tocando o acordeón e turistas con cara de plástico/asco/...

E moitas cámaras