As súas paredes foron testigo de centos de horas. Do que xa pasou e do noso, das risas, reflexións, estudo, bágoas e de novo risas. Ralladas porque xa non quedaba tempo e entón íamos pasear e repasar pola Quintana. Horas pola noite aí metidos e baixar e rir fóra de calquera cousa mentres tremíamos co frío. Era só polos nervios. Decidir de repente ir a tomar algo, onde fóra, porque a cabeza non daba máis. Agora deciden pechala os fins de semana e polas noites. E suponse que temos que calar, que nos vale calquera cousa. Non nos dan importancia. Case nunca. E é aí xusto onde comeza todo o problema.

Pero aí están. A esperanza de que na universidade segue habendo xente que pensa. Como mínimo. E non meros autómatas que collen todo o que lles dan e non protestan cando lles quitan algo que é tan seu. Non é por non ter as noites e os fins de semana. E porque cada vez, dentro da universidade, dáselle menos importancia ao que debería ser unha das cousas que máis a tiveran: os estudantes.

E menos mal que queda xente con ideas

Menos Mal