Abril e Revoluçao

"Pero yo no quiero la comodidad. Yo quiero a Dios, quiero la poesía, quiero el verdadero riesgo, quiero la libertad, quiero la bondad. Quiero el pecado."

23.12.06

Nadal


este debería ser un post sobre o peche pero non, non podo explicar o arrepío ao pasar hoxe pola mañá polas Orfas e a sensación de colocar o candado e tirar das portas con forza e saber que se acabou
polo demais
marabilloso
pola contra, despois do mal trago, hoxe fun cargada de bolsas, estiven empaquetando regaliños e en casa cheira a cheminea e puxen o mítico vinilo de cando eramos pequenos e cantabamos os villancicos
e (por fin) escoitei Simon & Garfunkel (outra vez)
e as cousas están máis ou menos ben aínda que algunhas vaian realmente mal
e a xente pola rúa sorrí (a veces) e as cousas non parecen tan malas (a veces)

4 Comments:

At 7:50 da tarde, Blogger oko said...

sinto o de simon & garfunkel. pero pensa que se non che désemos a vara, non seriamos nós.
as cousas van ben e mal, si. teremos que facer un propósito de enmenda para o novo ano

 
At 6:31 da tarde, Blogger Nébeda Piñeiro Barros said...

Bo Nadal :)

Eu debo de ser das poucas que pensa que o Nadal sempre ten cousas boas.

 
At 7:47 da manhã, Anonymous Anónimo said...

Un dos meus regalos de Nadal (aparte de dúas noites antolóxicas, unha delas compostelá e que vostede tamén recordará, aídna que só sexa en parte): encontro en lugar tan característico como é un vestiario dunha piscina pública con persoeiro. Tags: o meu bar, 2'50€, pechado, hostia.

 
At 5:22 da tarde, Blogger eamare said...

É o momento de lembrar que fomos felices (tamén ás veces) e construír castelos de aire e medo.

Para non facernos maiores.

Para seguir rindo por nada.

Para camiñar de volta a casa, borrachas, nunha desas conversas que te deixan baleira e te enchen por dentro.

Para que Compostela empece a desatarsenos da alma e nos deixe voar lonxe, ben lonxe...

 

Enviar um comentário

<< Home