Di Madeleine que se a vida pasa sen que te des conta, pode que igual perdamos o importante, porque temos as prioridades equivocadas.
Penso
Onte falamos diso (entre outras moitas cousas) pola Quintana e arredores
:)
así que do vivido ultimamente propoño quedame...
coas diversas escenas surrealistas acontecidas sobre todo martes e mércores pola noite
cerrar o bar este (outraaaa vez)
(quedarnos soas cos donos cando xa están as contras botadas)
acabar cos petos cheos de pipas e cunha dor aguda no pé (a saber)
(e co número de móbil de alguén con que teño que quedar)
(porque nunca falamos sen estar trompas e coidamos que ía ser interesante coñecernos)
coas risas, sempre
con poñer Grandola, Vila Morena a tope en clase e que o comentario da profesora sexa: "agora tod@s en pé e a cantar"
cunha chamada dende alá e fotocopiar libros
con que uns chilenos nos canten cancións del na Quintana (xusto despois de que nos grabaran para un documental, ¿ei que opinades do botellón?...lamentable)
nas risas no autobús (e no mareo, bus de resaca Nunca Máis)
e pensar en voltar vervos ...(pronto pronto :P)


é mellor non pensar demasiado
en certo traballo que confirma a teoría dun profesor: igual si fai falta ser un experto para poder falar de algo
na chamada que pensei non ía recibir (non quero ir a práctico outra vez!!!)
en tódolos traballos que non fixen...
no cinismo, e no gilipollas que pode chegar a ser certa xente (e enfádame enfadarme por certas cousas, que nin sequera o merecen)(e iso que me enfado poucas veces...)