E estou bastante triste
supoño que é morriña dos que se foron
e debería saír (un pouco menos)
quedarme durmida
non ir a prácticas
e lixeiro sentimento de culpabilidade
(supoño que antes tería máis)

menos mal que vas voltar
e imos rirnos xuntas coma sempre
xa é o mércores
que ben
mándasme mensaxe "esta semana non dá pasado"
non sabes canto levo esperándoa
máis ou menos dende xullo :D

e volto
(xa pasou bastante tempo)

Medio esquecera cantísimo te botaba de menos

Vouno entrevistar

ou o que vén sendo parecido, a Adela cun gorro de pompóns

Ando bastante perdida ultimamente (e polo tanto, moi ben :)
fixen unha practica que pensei ía saír moitísimo peor
pode que andivera demasiado tempo metida nos bares (outra vez a mesma rutina de volver ao mesmo bar dúas horas despois de estar alí, cando supostamente tíñame que ir para casa)
non teño preocupacións, ou si que as teño pero deixeinas escondidas debaixo da néboa da Quintana
ultimamente penso a veces que estou moi ben soa
despois rectifico
tomei o sol na terraza mentres pintaba as uñas e ti rías
fuumando só as veces e dando pena moitas máis :P
paseino ben realmente
fun a ver un documental sobre unha das pucas persoas as que realmente admiro e respeto á vez
e a zona vella foi testigo de moitas ralladas, do pasodotempo e de bos días

Onte vímola, outra vez e foi outra vez marabillosa
onte discutín coas nenas sobre feminismo, días e sobre a necesidade ou non de que existan
e xa non teño ganas de falar máis deso, realmente apenas teño ganas de falar de nada
ultimamente
apetéceme ir ao Calviño
beber crema de orujo
se tal berrar un pouco por cousas que merecen moito a pena
e non pensar en clases, exames, apuntesquevouterquevolverestudar, saúdosnondevoltos e rutinas que xa me están pesando, fum fuuum, a vida coma viaxe, de aquí para alá, de alá para aquí

Incomunicada, pero ben

Ando en mil cabinas, a maioría rebentadas polos kinkis desta cidade que ao parecer son máis dos que parecen. Polo visto os tontos da tenda onde levei a arranxar o móbil olvidáronse de dalo de baixa en reparación e a tipiña que me atendeu hoxe dime "no te lo puedo mandar a arreglar que está en reparación" co meu móbil na man. Si, tía, agora dedícome a arranxar móbiles na miña casa. Acojonante o sistema ao que nos levaron tantas tecnoloxías e tanto suposto "avance". Polo demais ben, menos pola falta de respeto do corpo docente, ¿fixemos nos esperar a algún profesor coma fan eles con nós? ¿pasásenos pola cabeza? ¿a nós págannos? Terrible
paso por etapas de actividade frenética (máis ben poucas) e logo por outras nas que me apetece tan só tirar os apuntes pola ventana e durmir longas horas mentres non fago nada máis que escribir algunha liña mala de vez en cando e pasar tardes alí, nun dos poucos sitios nos que sempre me sentín ben. Non me apetece estudiar, pero sempre pasou. tamén sempre conseguín sacar forzas e "ilo sacando, sempre" coma di o que anda por Burdeos. Pero xa non. Agora dáme e non me dá igual. Supoño que os coñecementos envasados acabaron por cansarme, gústame aprender, ao meu ritmo, a veces rápido, as máis das veces lento, gústame pasear pero non andar rápido porque chegas tarde a clase, gústame madrugar pero non para encher a cabeza de cousas que dentro dunha semana se me van olvidar, e é curioso pero non son capaz de explicalo mellor. Supoño que sigo alí e que estou tardando en baixar.

Supoño que as cousas que che contan pódenche afectar ou non, poden pasar por enriba túa ou quedarche dentro. Supoño. Nas túas palabras había razón pero tamén rabia de emocións contidas durante demasiado tempo. Supoño. Coma nas miñas. A túa historia deume que pensar, loita polo que queres, loita se a queres. Ou ao mellor non é esa a solución, si, pode que o mellor sexa esquecerse e facer que "no pasa nada..."

Volveremos a vernos pronto, meus amores

Cheguei e parece que veño doutra galaxia, foron poucos días pero agora as cousas aquí parécenme raras, coma se a miña realidade de tódolos días fose a dunha residencia universitaria nas áforas de Praga e non a de sempre, a de tódolos días. Sumamente raro. Gilipolleces. E Praga é do máis bonito que vin. E París pola noite dende o avión.

Voume coas estravas